دکتر جهانبخش خانجانی:
سرانجام روز گذشته به رغم مخالفت های جهانی، منطقه ای و دولت عراق، منطقه اقلیم کردستان رفراندوم خود را برگزار کرد رفراندومی که پیش از آن هم نتیجه اش برای همگان مشخص بود و شاید انجام آن تنها صورتی رسمی تر و مستندتر بدست می داد که مقامات کُرد و در راس آنها مسعود بارزانی ،رهبر اقلیم کردستان، بدنبال آن بودند. در این بین و طبق پیش بینی این اقدام اقلیم کردستان، در میان کُردهای دیگر کشورهای خاورمیانه و از جمله شهروندان کُرد جمهوری اسلامی با نوعی استقبال مواجه شد و همین امر هم در برخی شهرها نظیر سنندج، بانه، جوانرود و … کارناوال های شادی به راه انداخت. واکنش برادران و خواهران کُردم به این مساله خود تبدیل به واکنش های گسترده ای در داخل کشور و بخصوص در شبکه های اجتماعی شد برخی بسیار بدبینانه آن را یکی از نشانه های تقویت نیروهای گریز مرکز و حرکت های تجزیه طلبانه قلمداد می کردند برخی موضعی نرم تر و برخی هم برعکس آن را موضوعی امنیتی تلقی نکردند. در این بین دور اندیشی و تدبیر مقامات سیاسی و امنیتی کشور را باید قابل تحسین دانست چرا که هیچ برخوردی روی نداد و با حضور خود و ایجاد امنیت باعث شدند این موج شادمانی بدون هیچ مساله و تنشی به خوبی به پایان بپذیرد.
حقیقت امر هم این است در میان دیدگاهها و نگاههای مختلفی که پیرامون مساله رفراندوم اقلیم کردستان و بخصوص واکنش مردم کُرد کشور وجود دارد من نیز بر این اعتقاد استوار هستم که مردم کُرد کشورم شاید بیش از هر قومیت دیگر خود را آریایی بدانند و البته همینطور هم هست و بارها و بارها چه در طول تاریخ و چه در دوران اخیر این موضوع را با خون و جان خود ثابت کرده اند و الحق شایسته لقب «مرزداران غیور» بوده، هستند و خواهند بود. در انتخابات های مختلف بارها بالاترین مشارکت را از آن خود کرده اند و در همین دو دولت اخیر جناب دکتر روحانی ما شاهد هستیم مردم کُرد ما در استانهای کردنشین بیشترین درصد آرا را داده اند و اتفاقا در میان کُردهای ما آنان که اهل سنت بوده اند مشارکت بسیار بالاتر و اثرگذارتری نیز داشته اند.
و اما چرا نباید نگران شادی هموطنان کردمان در قبال تحولات اقلیم کردستان باشیم ولو در زمانی که دیدگاه کلی نظام مخالفت با این رفراندوم بوده است؟ اگر اندک آشنایی با مناطق کردنشین ایران داشته باشیم در می یابیم این مناطق با حفظ هویت ایرانی خود به دلیل مرزنشین بودن در طول چند دهه اخیر در برهه های مختلفی شاهد زجرها و مصیبت های جانکاهی که بر سر همنژادان کُردشان در آنسوی مرزها بودند و بارها پذیرای سیل آوارگان و پناهجویان پس از حملات غیرانسانی و وحشیانه حکومت بعثی علیه حلبچه (بمباران شیمیایی) و انفال (کشتن ۱۸۲هزار کرد در دو سال توسط بعث) بوده اند. و از نزدیک و با تار و پود خود آنچه بر آنها رفته است را لمس کرده اند لذا طبیعی است که سه عامل همنژاد بودن، همسایگی و دیدن مصیبتهای مختلف باعث شود تا حساسیت کردهای ما نسبت به کردهای عراق بیشتر از دیگر ساکنان کشور باشد و شادی شب گذشته را نیز می بایست در همین چارچوب ارزیابی کرد که مردم کرد ایرانی برداشت شان این است که رفراندوم با همه تبعات منفی و مثبتش برای کُردهای عراق می تواند روزنه های امید بیشتری نسبت به فردا بگشاید. البته طبیعی است در این بین برخی احزاب معارض کُرد که در آنسوی مرزها هستند هم شیطنت هایی بکنند یا بخواهند شادی مردم کرد کشور را به حساب خود بگذارند، که البته این امر هم طبیعی است و به قول معروف بین عمل و ادعا فاصله زیاد است و باید باز هم تکرار کنم این مردمی که دیروز شادی کردند همان ۷۳ درصدی هستند که چند ماه پیش رای قوی و موثر خود را به صندوق های رای ریختند و در پیروزی آقای روحانی نقشی موثر و انکارناپذیر ایفا کردند. و قطعاً آنان همچنان در حفاظت از ایرانمان بی ادعا و بی غوغا همچنان نخستین مرزداران غیور و محافظان آن بوده و باقی خواهند ماند