✍️ سعید نورمحمدی
در هفته ای که گذشت اصلاح طلبان در یکی از سخت ترین شرایط خود طی ۵ سال گذشته برای انتخاب شهردار تهران قرار گرفتند. فارغ از این که چرا در این وضعیت قرار گرفتیم اجازه می خواهم در این یادداشت به طور مصداقی در مورد خطری که فکر می کنم شورای شهر تهران را تهدید می کند و یا به عبارتی نقد یکی از ۵ گزینه نهایی شورای شهر برای شهرداری را مطرح نمایم. طبیعتا هر فردی هم که در این سطح خود را به عنوان یک گزینه در معرض انتخاب قرار می دهد حتما علاوه بر طرح دیدگاه ها واستدلال مدافعین، انتظار نقد خود را هم دارد. برای همین ضمن پوزش و احترام به شخصیت جناب اقای دکتر اخوندی که از سرمایه های بی بدیل کشور هستند دلایل و ابهاماتی که فکر می کنم ایشان بدترین گزینه شورای شهر اصلاح طلب برای شهرداری تهران است رامطرح می کنم:
۱- انتخابات سال ۹۲ فرصتی شد تا اصلاح طلبان پس از چندین سال حاشیه نشینی و محدودیت های غیر قابل انکار فرصت پیدا کنند تا به عرصه قدرت بازگردند. آنچه که از دولت تدبیر و امید دیده شد آنچه نبود که از یک دولت کاملا اصلاح طلب انتظار می رفت. انتصابات دولت به نحوی پیش رفت که انتقاد بدنه جوان اصلاحات را به دنبال داشت و نتیجه این که هم چهره هایی مثل اقای واعظی و نوبخت و هم بزرگان جریان اصلاحات که بر اصلاح طلب نبودن این دولت تاکید کردند.
۴ سال بعد در انتخابات شورای شهر تهران اصلاح طلبان توانستند هر ۲۱ کرسی شورا را با چهره های شناسنامه دار و شناخته شده خود به دست اورند. به طور طبیعی از اینجا به بعد مسئولیت عملکرد شهرداری مستقیما بر عهده جریان اصلاحات بود. سوال مشخص من از دوستان شورای شهر این است در چنین شرایطی انتخاب یک فرد غیر اصلاح طلب به عنوان جایگزین نجفی و افشانیِ کاملا اصلاح طلب چه معنا و پیامی به جامعه دارد؟
جواب ساده است. “ما نتوانستیم” و یا در بهترین حالت “ما اصلاح طلبان با همه ادعایمان فرد لایقی را برای مدیریت شهرداری تهران نداریم”
یادمان باشد که از فردای این انتخاب ما اصلاح طلبان حق هیچ انتقادی را به دولت در مورد انتصابات نخواهیم داشت. چون پاسخ دولت به اصلاح طلبان این خواهد بود که خود شما در شورایی که ۲۱ عضو آن افراد جریان خودتان بودند حاضر نشدید شهردار اصلاح طلب شناخته شده بگذارید. پس چطور چنین انتظاری از دولت دارید؟
۲- واقعیت این است که مناسبات آقای آخوندی با دولت مناسبات خوبی نیست. در ماجرای خروج ایشان از دولت بیش از دو حالت متصور نیست. یا این که دولت تمایلی به همکاری با ایشان به دلیل عملکردشان نداشته یا ایشان به این نتیجه رسیده اند با این سیاست های دولت نمی توانند ادامه همکاری دهند و درخواست استعفا داده اند. در هر دو حالت آیا مصلحت اصلاح طلبان و شورای شهر این است که ایشان شهردار شوند؟ آیا در هر دو حالت ذکر شده هیچ نشانه مثبتی از مناسبات خوب اقای اخوندی و دولت دیده می شود؟! ایا شهردار تهران می تواند بدون همکاری دولت عملکرد موفقی داشته باشد؟ کما این که در جلسه هفته گذشته نمایندگان شورای شهر تهران با اقای رئیس جمهور در مورد شهرداری اقای آخوندی، در نهایت رئیس جمهور حاضر به تایید آقای آخوندی نشدند و مساله را به تایید رهبری حواله داده اند.
۳- مبارزه با اژدهای فساد در شهرداری تهران که بر اساس امارهای رسمی یکی از الوده ترین دستگاه هاست، اصلی ترین وعده اصلاح طلبان برای کسب کرسی های شهر تهران بود. بر اساس همین وعده ، شهردار تهران باید کسی باشد که راه های پیشگیری و کنترل فساد را بداند و مبارزه با ان از اصلی ترین اهداف ش باشد. دوستان شورای شهر تهران چگونه می توانند این ماموریت را به اقای دکتر اخوندی- که به لحاظ شخصی مدیر سالمی هستند- بسپارند در حالی که در وزارت راه و شهرسازی ایشان حاضر به همکاری برای تصویب مالیات بر دلالی مسکن CGT نشدند و تمام قد با آن به مخالفت برخاستند. در حالی که این مالیات امری رایج در تمام کشورها برای مبارزه با جولان دلال هاست. چگونه می توان مبارزه با فساد را به مدیری سپرد که با ایستادگی در برابر اجرای قانون مالیات بر خانه های خالی فضا و فرصت کم نظیری را برای دلالها فراهم کرد؟
۴- اگر بخواهیم عملکرد آقای دکتر آخوندی را بررسی کنیم، ایشان کارنامه ای ناموفق و غیر قابل قبول در حوزه مسکن داشته اند. وضعیت مسکن مهر پردیس و چندین پروژه دیگر، وضعیت قیمت مسکن در شهرها و تبدیل شدن مسکن به رویا و حسرت برای جوانان و مردم طبقه متوسط به پایین، مساله ای نیست که اعضای شورای شهر برای انتخاب شهردار به آن بی تفاوت باشند. فقط کافی ست پای درد دل مردمی بنشینند که از ضعف مدیریت دولت مورد حمایت ما و وزارت خانه عریض و طویل راه و شهرسازی در حوزه مسکن به ستوه امده اند. اگر بعد از شنیدن حرفهای مردم معترض دست شان اجازه داد که نام اقای دکتر آخوندی را به عنوان شهردار بنویسند، بسم الله بنویسند. انصافا چگونه می توان به دکتر اخوندی اعتماد کرد و از ایشان انتظار تحول در شهرداری را داشت در حالی که ایشان در وزارت راه و شهرسازی لااقل در حوزه مسکن برای وزیر بعدی مشکلات فراوانی به یادگار گذاشتند؟
۵- عملکرد همه افراد شناسنامه انهاست. نمی توان تصور کرد فردی که مثلا همیشه در کار لجباز بوده است به یکباره تغییر منش داده و در ۶۰ سالگی فردی اهل مماشات و تحمل می شود. در مورد اقای آخوندی هم همه افرادی که با ایشان کار کرده اند پیش بینی می کنند که ایشان با شورای شهر به مشکل خواهد خورد. همه نگاه از بالا به پایین ایشان را نقد می کنند. همه بر خصوصیات سرسختانه ایشان تاکید دارند و این در حالی است به دلیل استعفای دو شهردار قبلی شورای شهر دیگر تحت هیچ شرایطی نخواهد توانست شهردار را استیضاح کند و ابزار قوی خود را بر شهردار از دست خواهد داد. در چنین شرایطی که دیگر نظارت شورای شهر به شهردار به حداقل خواهد رسید چگونه می توان به فردی با خصوصیات اقای آخوندی اعتماد کرد؟
۶- انتخاب آقای آخوندی یعنی زدن کلید شکاف در بین اصلاح طلبان. ایا دوستان شورای شهر تهران نظر مخالف نمایندگان موثر مجمع نمایندگان تهران را در مورد اقای دکتر آخوندی نمی دانند؟ حتما حق شورای شهر تهران خواهد بود که شهرداری مخالف با نظر نمایندگان تهران انتخاب کنند اما اگر از فردای این انتخاب روابط بین شورای شهر و نمایندگان تهران به تیرگی بینجامید مسیولیت آن با شورای شهر است نه نمایندگان مجلس. با شناختی که از شخصیت دکتر عارف وجود دارد حتما ایشان با شهردار منتخب تهران هر کسی باشد همکاری خواهند داشت اما با این انتخاب دیگر انگیزه ای برای ادامه جلسات ۵۱ نفره مشترک شورای شهر و نمایندگان مجلس برای ایشان وجود نخواهند داشت. شورای شهر برای موفقیت خود نیازمند این خواهد بود که مجمع نمایندگان تهران را در کنار خود داشته باشد. اما انتخاب اقای اخوندی می تواند مهر پایانی باشد بر این همکاری همدلانه.
سخن پایانی این که ما همه اعتبار و ابرو و حیثیت و یکپارچگی مان را می خواهیم به پای اقای دکتر آخوندی ذبح کنیم. این کار نه به صلاح ماست و نه به صلاح شخصیت دانشمندی چون دکتر اخوندی. انتخاب ایشان نه به مصلحت مردم شهر است، نه به مصلحت خود ایشان و نه به مصلحت اصلاح طلبان. یادمان باشد اما اگر نتیجه انتخاب ایشان مطلوب نبود که پیش بینی خیلی از افراد این است که این طور نخواهد بود نه برای اصلاح طلبان ابرویی خواهند ماند و نه خود اقای دکتر اخوندی.