روحانی , آنکه میل به ماندن دارد

ایست در تقاطع ; راهنما به چپ خاموش, گردش به راست آغاز !

همان زمانی که از نزدیکان ِ رئیس جمهور بودن ِ ۳ لیست پیشنهادی به روحانی شنیده شد تا کابینه ی دوازدهم چیده شود, اصلاح طلبان میبایست امروز ِ خود را میدیدند. اولین لیست که از ستادانتخاباتی به مدیریت شریعتمداری گرفته شده بود , دومین لیست که به اسم اصلاحات و توسط اسحاق جهانگیری پیشنهاد شده بود و سومین لیست که گفته میشد اصولگرایان میانه روی حامی ِ روحانی داده بودند که بوی نظرات رئیس مجلس را به مشام میرساند.

به نظر پس از رأی بالای وزرای روحانی در مجلس که ۱۲ نفر از وزرا بیش از ۲۰۰ رأی کسب کردند و مهم تر از آن رسیدن آقایان رحمانی فضلی, صالحی, جهرمی به وزارت و البته عدم رأی آوری حبیب الله بیطرف, میشد تحلیل کرد که وزنه ی کدامیک از ۳ لیست سنگین تر بوده و روحانی از بین “شریعتمداری و جهانگیری و لاریجانی” به کدامیک برای آینده امید دارد! شاید اینگونه بود که بعد از رأی گیری کابینه در مجلس, میانه روها به صراحت از ۱۴۰۰ ِ لاریجانی سخن به میان آوردند, اما چرا؟!

به نظر حسن روحانی پس از طی یک مسیر ۴ ساله ی سخت اینک به تقاطع حساسی رسیده است, به چپ که مینگرد سرنوشت پرخطری را میبیند و سر که برمیگرداند در راست حاشیه ی امنیتی را متصور است. درست همانگونه که انتظار است, راست را نماد حفظ وضع موجود میبیند و چپ را نماینده ی تغییر وضع موجود. و هر کس در این شرایط دوگانه به اصل خود رجوع میکند و به راستی روحانی را چه تناسبی با برهم زدن ِ وضع موجود؟!

روحانی گذر از چپ را نشان داده است, چپگرایی انتخاب وزیر ِ زن و وزرای سنی بود که روحانی ترجیح داد وارد این حریم نشود و توصیه ها را بپذیرد تا سرنوشت ِ خاتمی و احمدی نژاد گریبانش را نگیرد , به همین دلیل است که حلقه ی نزدیکان و مشاورانش را از جنسی انتخاب میکند تا به حفظ اوضاع کمک کنند, یکی هرچند یکبار به ۸۸ خرده میگیرد و دیگری از تندروی چپ ها در مجلس ششم گلایه میکند. البته به نظر برای روحانی قانون نانوشته ای وجود دارد که گردش به چپ را ممنوع کرده است و او پذیرفته که برای ماندن باید به راست رفت و میداند که سرنوشت چپگراها در نبودن است…

در این میان بهترین همراه برای او میتواند رئیس مجلس باشد , آنکه دستی در حاکمیت دارد و پارلمان را مدیریت میکند و میتواند کمک حال ِ روحانی نیز باشد. همان که روحانی در برابر بیشترین فشارهای اصلاح طلبان وزارت کشورش را به معاون ِ سابق او میسپرد یا استاندارانش را از بین معتدلین نزدیک به او انتخاب میکند و حتی ریاست دفترش را به محمود واعظی میدهد که مدتی قبل حسین مرعشی از روابط او و لاریجانی برای حذف پزشکیان و مطهری از نائب رئیسی مجلس پرده برداشته بود. با این تفاسیر آنکس که در حرکت به راست ِ حسن روحانی در انتظار ایستاده علی لاریجانی است, اوییکه نهاوندیان و واعظی را زیر چتر ِ خود دارد تا روحانی را به سمت او هدایت کنند و وعده ی دیدارشان نیز ۱۴۰۰ است.

حسن روحانی میخواهد بماند, به همین علت است که به راست میرود. او میداند آنانکه میل ِ به ماندن دارند به راست میروند و آنانکه سودای شدن دارند به چپ. اما روحانی مرد ِ ماندن است و نه شدن. ماندنی که ائتلافش با لاریجانی مصداق آنست, با این ائتلاف راست میانه قدرت میگیرد و اصلاح طلبان را چاره ای جز پذیرش نیست. اصلاحاتی ها میدانند برهم زدن روابط با میانه روها یعنی شکست در ۱۴۰۰ آنهم با برچسب تفرقه ای که به پیشانیشان میخورد و از طرفی تحمل شرایط اینچنینی یعنی دیدن حذف ِ تدریجی خود از گردونه ی رقابت های کلان. تئورسین های اصلاحات اما به گفته ی مصطفی تاج زاده گویی اینک باب جدایی ندارند و گذر از روحانی را زود میدانند. پس ترجیح میدهند تا انتخابات مجلس ۹۸ دولت را همراهی کنند اما قطعا بعد از آن اما و اگرها بسیار است. چرا که شاید استراتژی روحانی بعلت شرایط اقتصادی آن زمان عوض شود و البته ممکن است دیگر آن زمان این اصلاحات باشد که پذیرای اعتدال نباشد.

در هر حال اینک بازی در دستان ِ حسن روحانی است درست عکس قبل از انتخابات ِ ۹۶ که اصلاح طلبان تعیین کننده بودند. روحانی به اصل ِ خود بازگشته است و تصمیم ِ خود را برای حرکت ِ مهره ی شطرنج ش گرفته است;
” آری او پات را بیشتر از وزیر به وزیر میپسندد…”