✍️ مسعود باستانی
وطن بایدکه فغان کند از این هموطن کشی!
فرصت دهید که این مام کهن سال چشمه های اشک چشمانش را برای همگی ما به تماشا بگذارد. لختی مجال دهیدکه بغض دردآلودگلویش بترکد از این غم مداوم. فرصت دهید که ایران مویه کند بر این نزاع بی پایان فرزندان خویش!
آن ها که روزگاری می خواستند گُل ها را جایگزین گلوله ها کنند و امروز ناچارند تا در عزای قربانیان گِل برسر بگیرند.
کاش در این ماتم، اندکی تدبیر جایگزین جزع کشیدن ها شود.کاش این بار قلم ها و قدم هایی که همدلانه برای تسلی خاطر دلسوختگان این ترور برداشته می شوند، ریشه یابی را جایگزین سوگواری های تاریخی شان کنند.کاش این بار نگاه خون بار مصیبت دیدگان حادثه بچرخد و از میان صفوف تسلیت گویان، مصلحان را به جای چهره های منتقم ببینند و برگزینند.
آری! همه می دانیم، همگی می دانیم که باد، طوفان می زاید. می دانیم که کینه ها از خون کشته ها قوت می گیرند و می دانیم که این بهبودی در توقف چرخه خشونت میسر می شود. می دانیم که برای چاره این غم، به شدت محتاج ایستگاه پایانی هستیم و این قطارِ لاکردار تنها جایی می ایستدکه انسان ها بتوانند پس از تلاش به قصد معاش، هرشب کرامت و عدالت را هم در سبد خانوار بریزند و به خانه هایشان ببرند.
ساده لوحی است اگر بگوییم: نمی دانستیم! نمی دانستیم که هر سه راس مثلث عملیات تروریستی در پایان ماجرای خونریزی مغموم و بازنده هستند! تروریست ها، شلیک می کنند، حاضرین قربانی می شوند و جان می بازندو در این مهلکه مردمان وحشت زده به سوی گوشه امن کلبه های خویش می گریزند و سرانجام خون و خیابان و خفقان ، تصاویر باقی مانده از حادثه اند.
می دانیم که سه راس مثلث ترور، یعنی تروریست ها ، قربانیان و مردمان همگی بازنده این بازی شوم هستند و فرجام این خون بازی تنها تامین سوخت ، قطارخشونت است. می دانیم که چه کسانی سور این عزای عمومی را بر سرسفره هایشان می چینند!
می دانیم که قربانیان حادثه تنها شهدای مظلوم و بی دفاع روزِ شلیک گلوله ها نیستند، می دانیم که لاجرم یک روز پس از این گونه رخدادهای تلخ به شکل روزانه شاهد ذبح بی سروصدای آزادی های شهروندی و تحدید اعتراضات مسالمت آمیز و مدنی اهالی این سرزمین خواهیم بود.
می دانیم که اهریمن تروریسم بیشتر از هرکجا در سینه کسانی نفوذ می کند که از فقر و تبعیض در رنج هستند و صدایشان یا شنیده نمی شود یا اینکه یأس و جهل به شکلی عجولانه آنان به کژراهه کشانده است.
می دانیم، ولی عجیب است که باز هم به جای سمپاشی به قصد نابودی ریشه های تروریسم کور، غمگینانه و مویه کنان به تماشای لاله زار روییده از خون جوانان وطن می نشینیم.
می دانیم که غبار ریزگردهای خوزستان، خشکسالی و فقر در سیستان و بلوچستان و محرومیت و تبعیض درکردستان، تروریست های فریب خورده ای را تولید می کندکه چه بسا در آیینه های زنگارگرفته شان خود را به شکل چریک های رهایی بخش تصور می کنند. می دانیم که آنان بازندگان ابدی این خون بازی حماقت بار خواهند بود و صد حیف که کسی زیر گوش هایشان فریاد نکشیده است که عدالت هرگز از لوله داغ تفنگ بیرون نیامده است!
کمتر شنیده اند که نمی توان گلوله باران را جایگزین باران کرد و جهل و جنگ هم خانواده اند. شاید هم ندای منادیان این عبارات در شلوغی این آشفته بازارِ آغشته به خون چنان تضعیف شده است که هیچگاه به گوش مرزنشینان شرقی و غربی نمی رسد.
همه می دانیم ولیکن انگار در چرخه این خود فریبی تاریخی گیر کرده ایم و راه گریزی نیست.نقطه رهایی بخش در گریز ماست.گریز از غفلت یا تغافل از دانسته های مکرر و فراموش شده مان!
ای کاش تدبیر کنیم تا در چنین روزهایی کودکان خوزستانی در راه مدرسه هایشان، به جای نغمه سوزناک خاکسپاری جان باختگان، سرود «ای ایران ، ای مرز پرگهر» بخوانند و مرثیه خون و خوزستان پایان گیرد.
ای کاش تدبیرکنیم تا دیگر هیچ تروریستی نتواند در توجیه اقدام خشن خویش سخن از تبعیض بگوید و همگان ایمان بیاوریم که ترورِدفاع، شلیک به میهن است.
ای کاش تدبیرکنیم تا این سوگواری به جشن خاکسپاری کینه تاریخی هموطنان عرب تبار ، عجم تبار مبدل شود.مشکلات حاشیه نشین از حاشیه کارها مسولان خارج شود و مرهمی بر این زخم کهنه بگذارند.کاش تدبیر کنیم و زودتر بفهمیم که ریشه های تروریسم کور با هیچ موشک طویلی خشکانده نخواهد شد!
ای کاش پیش از تسلیت به اهواز برای خوزستان قدم برداریم. تدبیرکنیم و یادمان نرودکه غصه اهواز، فصلی جامانده در قصه خرمشهر دارد. همان شهری که هنوز هم در انتظار آبادانی و خرمی است. ای کاش زودتر دریچه ای پیدا شود تا در سال های آتی روز اول مهر ماه فقط جشن بازگشایی مدارس و سالروز تولد استاد شجریان بر صفحات تقویم های تاریخ نقش ببندد. کاش راهی پیدا شود تا به زودی در کوله های دانش آموزان این سرزمین ، میراثی از صدای ماندگار شجریان هم لا به لای دفترها و مدادرنگی ها چیده شود.
مردی که روزگاری برای ایرانیان خوانده است؛
تفنگت را زمین بگذار !