جدال ِ علی لاریجانی و حسن روحانی برای “هاشمی گونه سیاست کردن”
✍️” دکتر حسین علیپور “
شاید مرد همیشه طلبکار ِ دولت یعنی شیخ حسن روحانی به ذهنش هم خطور نمی‌کرد در پس ِ توافق های پنهانش با علی لاریجانی اینگونه رودست بخورد.
آن زمان که وزارت کشورش را به یار ِ دیرین ِ لاریجانی می‌سپرد و یا بازوان چپ و راست رئیس مجلس را در لیست ِ ناامیدکننده ی « امید » میگُنجاند و حتی وقتی از طریق دفترش وعده ی دولت ِ آینده را به علی لاریجانی میداد باورش سخت بود که برای پاسخ به سؤالات نمایندگان به مجلس بیاید و کارت زردی را دریافت کند که اندوهش کمتر از کارت قرمز نبود.
گویی لاریجانی در بزنگاه تاریخی دستان روحانی را آرام آرام رها کرده تا در گردابی که رئیس جمهور فرو میرود سهیم نباشد.
کیست که نداند نقش لاریجانی در استیضاح های پیاپی وزرای دولت و البته سؤال از رئیس جمهور تطهیر ِ خود و همچنین مجلس پر از ضعف دهم است!؟
کیست که نداند اگر لاریجانی بخواهد اینگونه استیضاح ها در این مجلس رأی نمی آورد، همانگونه که ۳ بار وزیر راه از این مهلکه گریخته است و قطعا سفارش علی اکبر ناطق که باجناق آخوندی میباشد و البته لاریجانی روابط نزدیکی با این شیخ به ظاهر عزلت نشین دارد، مؤثرترین عامل است؟!
و کیست که یادش برود که همین رئیس مجلس بود که با دفاع جانانه ی خود از شمس الدین حسینی در آخرین لحظات او را در صندلی وزارت نگه داشت؟!
رئیسی که ضعف مجلسش را با استیضاح و سؤال پنهان میکند اهداف بزرگتری در سر دارد که یکی از آنها نجات ِ خویش با فاصله گرفتن از دولت است و شیخ دیپلمات تصور چنین صحنه ای را در حضور لاریجانی نداشت.
در روزی که روحانی نه برای آرامش ِ کشور که برای نجات ِ خود در پساریاست جمهوری حرف جدیدی برای گفتن نداشت، لاریجانی با سکوت ش حرف های زیادی برای آینده اش زد!
لاریجانی گام به گام در راه “هاشمی شدن” قدم برمیدارد ، و مدعیان این عرصه را کنار میزند و البته به حذف رقبای خود، هم می اندیشد و هم اقدام میکند.
از طرفی با یکی چون احمدی نژادی رودررو مبارزه میکند و به کمک قوای مختلف تا مرز پیروزی و حذف میرود و از طرفی دیگر با فاصله گرفتن از جمنا به روحانی کمک میکند تا از سد ابراهیم رییسی بگذرد و حالا نیز با تنها گذاشتن حسن روحانی در اوضاع پرتلاطم ِ کشور نظاره گر رفتن او به ته ِ دره میباشد.
حالا لاریجانی نقش اعتدالی روحانی را برای خود میخواهد و شیخ حسن را از چپ و راست رانده و تبدیل به یک گردشگر ِ ناکام میکند.
حسن روحانی که گویی تصورش را هم نمی‌کرد بعد از تنهایی در بین مردم ، حالا حتی در کابینه ی خود تنها باشد، اینک باید جدایی لاریجانی از خود را نیز نظاره گر باشد. او آنگاه که پشت تریبون مجلس رفت در بالای سرش نه اکبر هاشمی رفسنجانی که علی لاریجانی را میدید که حالا برای پوشیدن قبای ریاست جمهوری ترکتازی میکند.
جدال لاریجانی و روحانی بر سر “هاشمی گونه” سیاست کردن است و لاریجانی در این مسیر با سوزاندن ِ رقبا به پیش میرود و البته شکست مفتضحانه اش در سال ۸۴ که از بین ۸ کاندیدا به رتبه ی هفتمی رسید تجربه ای شده که تا رقبای اصلی را از گردونه خارج نکرده پا به عرصه ی انتخابات ِ نسبتا مردمی نگذارد.
لاریجانی اما هدفش فراتر از ریاست جمهوری ست، او به “نفر دوم شدن” در نظام می اندیشد، همان صندلی که هاشمی رفسنجانی سالها برآن تکیه زده بود. پس به سبک هاشمی که حزب دولت ساخته ی کارگزاران را ساخت، حالا حزب مجلس ساخته ای را بنا میگذارد و مثل ِ بزرگتری بالای سر ِ حسن روحانی در مجلس می نشیند و خطاهایش را گوشزد میکند و به نمایندگانش اجازه ی قانع نشدن در برابر صحبت های تکراری و البته قانع نکننده ی روحانی را میدهد.
بنظر لاریجانی در پیچ تاریخی به روحانی یاد داد که درس سیاست را از استاد دیرینشان یعنی «هاشمی» بهتر یاد گرفته است و نشان داد با وجود آنکه چون روحانی با هاشمی نزدیک نبوده اما مانیفست هاشمی را از بر کرده است.
در هر حال، گویی کارت های « قرمز و زرد » به وزرا و رئیس جمهور برای مجلسیان ِ پایین دست نشین آب نداشته اما شاید متأسفانه برای رؤیاهای رئیس ِ بالادست نشین شان نان داشته باشد…!